മഴവില്‍ പൂക്കള്‍

പെണ്ണെ 
നിന്നെ പരിചയപ്പെട്ടപ്പോള്‍ ,
ഒരിക്കല്‍ പോലും
കാണുകയോ കേള്‍ക്കുകയോ 
ചെയ്യാത്ത ,
ഇനിയും
അനാവരണം ചെയ്യാപ്പെടാത്ത
പുരാതനമായ
ഏതോ സംസ്കൃതിയുടെ
അടഞ്ഞ വാതിലിനരികില്‍
നില്‍ക്കുന്നത് പോലെ

ലിപികളോ ശബ്ദങ്ങളോ
നിശ്ചിയിക്കപ്പെടാത്ത
വരകളും ചിത്രങ്ങളുമായി
വാരി വിതറിയിട്ട
പ്രാചീനമായ
അടയാളങ്ങളെ
ഓര്‍മിപ്പിക്കുന്നു നീ

നിന്നെ
വായിച്ചെടുക്കാനുമുള്ള
ഭഗീരഥ പ്രയത്‌നത്തിനു
നാന്ദി കുറിക്കുമ്പോള്‍ ,
മന്ദമാരുതനാല്‍
ഇക്കിളിപ്പെട്ടയൊരു പുഴ
വളഞ്ഞും പുളഞ്ഞും
നീണ്ടും നിവര്‍ന്നും
ഒഴുകികൊണ്ടിരിക്കുന്നു
ഇടം നെഞ്ചിലൂടെ ..

വിചിത്രമായൊരു
സമസ്യയുടെ ഉറവിടത്തില്‍
നിന്നു ഞാനെന്റെ
പേന ചലിപ്പിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോള്‍ ,
ആദ്യം
നീയൊരു പൂചെടിയായി
പുനര്‍ജനിക്കും .
അതില്‍ വിരിയുന്ന
ഏഴു വര്‍ണ്ണങ്ങളുള്ള
പൂവില്‍ ഞാന്‍
മൃദുവായി ഉമ്മവെക്കുമ്പോള്‍
എന്റെ പേനയുടെ
തുമ്പിലൊരു മഴവില്ല്
പൊട്ടിവിടരും ..
അപ്പോള്‍
വരകളും ചിത്രങ്ങളും
പരാവര്‍ത്തനം ചെയ്യപ്പെടുകയും
അടഞ്ഞ വാതിലുകള്‍
മലര്‍ക്കെ തുറക്കപ്പെടുകയുംചെയ്യും .. ..